lbana: Me gjithë respektin që kam si babai i burrit dhe gjyshi i fëmijëve të mi, të lutem shumë nuk e kuptoj sepse na ke futur në një stres, në një sherrr…
Petriti: Ku të vete unë, nga të ia mbaj unë?!
Albana: Po çfarë ke me ne?! Ne kemi hallin tonë.
Eni Çobani: Nga djali çfarë kërkon?
Petriti: Nga djali dua strehim, strehim.
Eni Çobani: E ke nga martesa e parë këtë?
Petriti: Po.
Eni Çobani: Ke pasur marrëdhënie me djalin më përpara?
Petriti: Jo, me djalin kam pasur pak marrëdhënie kohët e fundit.
Eni Çobani: Po ku ka qenë djali gjithë këto vite, je interesuar ti si prind?
Petriti: Jo, për herë të parë në Greqi jemi njohur kur unë u sëmura për vdekje dhe u bëra për spital.
Eni Çobani: Po sa vjeç i ke lënë fëmijët?
Petriti: 15 vjeç. Te djali im do të shkoj. O nuse, unë do të shkoj te djali im.
Albana: Po ti ke gruan, djalit ia ke prishur qetësinë më vjen shumë keq.
Petriti: Ia prisha, s’ia prisha, djalit tim, te ai do të shkoj.
Albana: Djali nuk pranoi të vinte sot këtu…
Petriti: Ku do të shkoj unë?!
Albana: Gjeje të drejtën ku e ke lënë, jo këtu e të prishësh qetësinë time dhe të bashkëshortit tim. Ti ke 3 djem, çfarë ke me këtë tani?!
Petriti: Vetëm me atë sepse me atë e gjej llafin, me të tjerët nuk e gjej dot. Ky më ka ngjarë mua.
Albana: Tani të shkatërrojë jetën e tij?! Ose ti, ose unë aty sepse ti ke shumë shpenzime sepse je i sëmurë mbi të gjitha…
Petriti: Po unë ku do të shkoj?
Albana: Po pse nuk m’i dhe mua lekët dhe ja dhe Xhevatit?!
Petriti: Tek ai pata besim, vëlla, kushëri i parë.
