E uritur vetë, ajo mendoi se ndoshta edhe ai ishte si ajo. Sepse në mendjen e një fëmije të pafajshëm, uria nuk ndahet në “i yti” dhe “i imi” ajo është e përbashkët. Dhe buka, sado pak të jetë, ndahet gjithmonë.
Në atë çast, nuk ishin rrënojat që flisnin, por zemra e saj e pastër. Një zemër që, ndonëse rrethuar nga luftë, nuk kishte humbur dashurinë. Në mes të dhimbjes, ajo i dha botës një mësim që nuk e mësojmë dot as në shkolla.
Sepse ndonjëherë, në botën që digjet, është një dorë e vogël që na kujton çfarë do të thotë të jesh njeri.